Wege 'paprykarz szczeciński'

Z czym kojarzy mi się Paprykarz Szczeciński? Z dzieciństwem oczywiście. Ale taki paprykarz to był już u nas rarytas, ojciec głównie pasł mnie pasztetami (pasł to pewnie nie najlepsze określenie - byłam chuda jak zapałka) i zupkami z proszku. Tyle. lat. o. zgrozo.
Ciekawostka: pamiętam, że przy wielu konsumpcjach paprykarzu kłuło mnie serce. Dziwne... ale prawdziwe. Mój brat miał to samo.

• nieco ponad 1/2 szklanki soczewicy czerwonej i brązowej (u mnie pół na pół)
• 1 papryka
• 1 cebula
• 1 łyżka oliwy
• 2 marchewki
• kilka łyżeczek sosu sojowego (CO NAJMNIEJ 6)
• chili i pieprz czarny - dużo, u mnie ponad 5 łyżeczek i wciąż był słodki)
• 5-6 łyżek ketchupu z papryki lub koncentratu pomidorowego, do uzyskania właściwego koloru
• 6-7 łyżek ugotowanego ryżu brązowego
• 1 łyżeczka ostrej papryki

 
Soczewice ugotowałam razem, bo jestem leniwa (tak, przyznałam to!). Czerwona się rozgotuje, a brązowa ma być po prostu ugotowana. Wrzuciłam je do blendera i miksowałam. Gdyby szło opornie, można dodać część wspomnianego ketchupu, wtedy na pewno będzie łatwiej :) Paprykę pieczemy do miękkości w temp. 180-200 stopni. Po wystudzeniu obieramy ze skóry, pozbawiamy środka i pestek. Marchewkę pokrojoną w plastry gotujemy do miękkości. Warzywa miksujemy (najlepiej mieszać coś gęstego - jak soczewica, z czymś rzadszym, wtedy osiągniemy pożądaną konsystencję.
Na patelni rozgrzewamy oliwę i smażymy drobno pokrojoną cebulę.  Dodajemy do pasty, następnie dorzucamy ryż i przyprawy. W sprawie przypraw - musicie kosztować i doprawiać, ja początkowo liczyłam, ile dodaję, ale było tego tyle, że w końcu zrezygnowałam.


Najlepiej dać składnikom czas na przegryzienie się.
Uwaga: nie smakuje identycznie jak P.S. Braku ryby nie da się oszukać. Ale jest naprawdę smaczny i podobnie wygląda.